Historia opieki szpitalnej w Namysłowie sięga 1384 r., kiedy to Biskup Wrocławski Wacław zezwolił na wybudowanie w mieście szpitala. Na obecne standardy instytucja pełniła bardziej funkcję przytułku dla ubogich niż lecznicy. Budynek wzniesiono w pobliżu Klasztoru Klarysek, prawdopodobnie na skwerze przy zbiegu obecnych ulic 3-go Maja i Stanisława Dubois. W latach 1405–09 przy szpitalu postawiono murowaną kaplicę pw. Świętego Ducha i św. Jerzego. Zabudowania nie przetrwały do czasów nam współczesnych.
Obecny budynek szpitala został wybudowany w latach 1911-1913 przez Zakon Bonifratrów na mocy ustawy, która nakazywała objąć opieką osoby niepełnosprawne i w każdej rejencji Cesarstwa Niemieckiego utworzyć przytułek dla kalek. 14 października 1913 roku biskup wrocławski, kardynał Georg Kopp (1837-1914), dokonał poświęcenia budynku.
Przebywać mogło w nim jednocześnie nawet do 258 pensjonariuszy. W nowo wybudowanym obiekcie powstał dla chorych, dom starców, hospicjum dla nieuleczalnie chorych i przytułek dla ubogich. W lecznicy zatrudnieni byli ortopeda, internista i chirurg.
W okresie obu wojen światowych część przytułku dla kalek pełniła rolę lazaretu (szpitala wojskowego) początkowo dla żołnierzy niemieckich a następnie wojsk radzieckich.
Po roku 1945 niemieccy bracia opuścili namysłowski konwent. Ich miejsce zajęli polscy zakonnicy, którzy z ramienia zakonu, jako pierwotni właściciele objęli ten teren i w latach 1946-1947 założyli Zakład Leczenia Dzieci Niedorozwiniętych i Epileptyków. Była to wówczas jedyna tego typu placówką w kraju. Przebywało w niej nawet do 200 wychowanków, w wieku od 5 do 25 lat.
Dużo uwagi poświęcono rehabilitacji pensjonariuszy. W zakładzie była prowadzona szkoła oraz warsztaty, w których przyuczano niepełnosprawnych do wykonywania zawodów: stolarza, kowala, szewca i krawca. Na własne potrzeby uprawiano ogród i sad oraz prowadzone było gospodarstwo rolne.
Zakład zlikwidowano na początku lat 50., po wytoczeniu zakonnikom głośnego procesu o niegospodarność i znęcanie się nad podopiecznymi. Od 1953 do 1956 roku, w budynkach funkcjonował przy ul. Oleśnickiej Wojskowy Szpital Garnizonowy, w którym działały oddziały: chirurgiczny, wewnętrzny, ginekologiczno-położniczy, dziecięcy i gruźlicy kostno-stawowej.
W 1956r. Komenda Szpitala Wojskowego przekazała nieruchomość i część wyposażenia szpitalnego z przeznaczeniem na nową siedzibę Szpitala Powiatowego. Jesienią 1956 r. Szpital działający dotąd przy ul. Dzierżyńskiego, został przeniesiony do nowej lokalizacji. Ten moment jest uznawany za powstanie Szpitala Powiatowego im. Janusza Korczaka.
Szpital zajmował 4 budynki i działało w nim 5 oddziałów, laboratorium analityczne, pracownia RTG, dział fizykoterapii oraz apteka z pracownią płynów. Prowadził duże gospodarstwo rolne, ogrodnictwo, warsztaty naprawcze, własną pralnię, kuchnię i piekarnię. Posiadał wówczas 260 łóżek. Pracowało w nim 20 lekarzy, 54 pielęgniarki, 11 położnych, 6 laborantów 2 magistrów farmacji. Dyrektorem został Roman Przybyszewski.
Cztery budynki szpitala to:
- zabytkowy gmach główny Szpitala, od strony ul. Oleśnickiej
- od strony zachodniej pawilon, w którym mieścił się oddział dziecięcy, wcześniej mieścił się tam Zakład Pracy Chronionej, a aktualnie po remoncie służy jako siedziba Dyrekcji namysłowskiego Centrum Zdrowia,
- po wschodniej stornie wzdłuż ul. Braterskiej, w pomieszczeniach budynku mieścił się hotel dla pielęgniarek, były tu także mieszkania służbowe i pomieszczenia administracyjne. Przez dłuższy okres czasu budynek był pusty. Następnie wyremontowano go i przeznaczono na poradnię chirurgiczną, urologiczną, gabinety rehabilitacyjne, później przeniesiono tu laboratorium i oddział dziecięcy,
- od strony północnej, równolegle do gmachu budynku głównego stoi kostnica/ prosektorium. Było to miejsce pracy lekarzy anatomopatologów, którzy przeprowadzali sekcje zwłok. Przechowywano zwłoki do czasu pochówku.
